Stan wojenny to jedno z najbardziej dramatycznych wydarzeń w powojennej historii Polski. Dla zdecydowanej większości społeczeństwa był zupełnym zaskoczeniem, chociaż dzisiaj wiadomo, że do jego
wprowadzenia władze przygotowywały się od wielu miesięcy. W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r. władzę w kraju przejęła Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego. Oficjalnie społeczeństwo dowiedziało się o wprowadzeniu stanu wojennego z wielokrotnie powtarzanego w radiu i telewizji przemówienia gen. Wojciecha Jaruzelskiego. Odwołane zostały wszystkie pozycje programu telewizyjnego – do dziś wiele osób wspomina zawód z powodu braku „Teleranka”. Zawieszono działalność związków zawodowych, przestały wychodzić niemal wszystkie gazety. Szczególnie dotkliwe było wyłączenie telefonów - nie można było nie tylko dowiedzieć się o los najbliższych, ale nawet wezwać lekarza do chorego. Wprowadzona została godzina milicyjna, a na ulice miast wyszło kilkadziesiąt tysięcy milicjantów i żołnierzy wyposażonych w czołgi, transportery opancerzone i wozy bojowe.
Internowani zostali działacze szczecińskiej „Solidarności”: Marian Jurczyk, Stanisław Kocjan, Stanisław Wądołowski, Aleksander Krystosiak i wielu innych. W proteście przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego pracownicy Stoczniu im. A. Warskiego rozpoczęli strajk okupacyjny. Został on brutalnie spacyfikowany, a jego przywódcy aresztowani i skazani na wieloletnie kary pozbawienia wolności.
Podjęte przez władze środki miały na celu zastraszenie społeczeństwa, jednak nie w pełni się to udało. Zaczęły powstawać struktury podziemnej „Solidarności” organizowane przez pozostających na wolności członków Związku, a w podziemiu zaczęto wydawać wiele pism. Wyrazem oporu społeczeństwa były różnego rodzaju ulotki, napisy na murach, noszono wpięte w ubrania oporniki radiowe i znaczki „Solidarności” przewiązane czarną wstążką, każdego trzynastego dnia miesiąca w oknach stawiano zapalone świece, kolportowano wydawane nielegalnie podziemne gazetki. 1 i 3 maja 1982 r. zorganizowane zostały nielegalne pochody.
22 lipca 1983 r. zniesiono stan wojenny i ogłoszono amnestię, ale faktycznie większość przepisów ograniczających swobody obywatelskie pozostała w mocy. Społeczeństwo żyjące w coraz trudniejszych warunkach materialnych coraz bardziej traciło nadzieję na zmianę.